Dwa leśmiaki

Gonił leśmiak leśmiaka tak na przełaj ukosem,
A gdy wreszcie go dopadł, zaczął mierzyć się z losem.

I aż zadrżał ze szczęścia, w którym była mdła trwoga,
Gdy w tym drugim leśmiaku już rozpoznał pół boga.

W sobie też czuł połowę, tak na miarę wariata
I zapragnął je scalić, by odnowić sens świata.

Więc łączyli na przemian, próbowali pospołu,
Ale nic im nie dały te pieszczoty prócz znoju.

Pozostali osobno z półboskości bezsiłą,
Bo ich dwu na jednego boga nie starczyło.

Każdy w sobie odrębny na zawsze i wszędzie
I prędzej z półbytów niebyt niż cały byt będzie.

Zawsze na strwon pójdzie trud rąk i nóg usił,
Choć ten mozół scalania wciąż od nowa ich kusi.

Zapatrzyli się w siebie jak w lustrzane odbicia,
A czas stanął na chwilę, aby uszły z nich życia.

Wstecz i w przód naraz ruszył, chociaż niby jedyny,
Czemu w bezczas wtrąceni nie poznali swej winy?

I czemu tylko na poły, a nigdy w całości
Dano im kochać, leśmianieć i bywać w boskości?

W imię jakiej przepaści tak osobnieć im trzeba?
Po co Bogu leśmiaki, skoro nie dał im nieba?



ijg